गरुडाचें वारिकें कासे पीतांबर । सांवळें मनोहर कैं देखेन ॥१॥
बरवया बरवंटा घनमेघ सांवळा । वैजयंतीमाळा गळां शोभे ॥ध्रु.॥
मुगुट माथां कोटि सूर्यांचा झळाळ । कौस्तुभ निर्मळ शोभे कंठीं ॥२॥
ओतींव श्रीमुख सुखाचें सकळ । वामांगीं वेल्हाळ रखुमादेवी ॥३॥
उद्धव अक्रूर उभे दोहींकडे । वर्णिती पवाडे सनकादिक ॥४॥
तुका म्हणे नव्हे आणिकांसारिखा । तो चि माझा सखा पांडुरंग ॥५॥
अर्थ:
१. भगवान श्रीविठ्ठल गरुडावर आरूढ असून त्यांनी पीतांबर परिधान केला आहे. त्यांचे सावळे, सुंदर रूप पाहायला मिळावे, ही माझी इच्छा आहे.
२. जाडसर काळ्या मेघासारख्या सावळ्या वर्णाचे ते रूप अतिशय मोहक आहे. त्यांच्या गळ्यात वैजयंतीमाळा शोभून दिसत आहे.
३. त्यांच्या माथ्यावर सूर्याच्या कोटी किरणांप्रमाणे तेजस्वी मुकुट आहे. त्यांच्या कंठात पारदर्शक आणि शुभ्र कौस्तुभमणी शोभत आहे.
४. त्यांच्या मुखावर अखंड आनंदाचे तेज दिसत आहे. त्यांच्या डाव्या बाजूला प्रेमळ रखुमादेवी उभी आहे.
५. उद्धव आणि अक्रूर त्यांच्या दोन्ही बाजूंना उभे राहून त्यांची स्तुती करत आहेत, तर सनकादिक ऋषी त्यांचे माहात्म्य गात आहेत.
६. संत तुकाराम म्हणतात, तो श्रीविठ्ठल इतर कोणा समान नाही, तो माझा प्रिय सखा पांडुरंग आहे.
